ഒരു തുണ്ട് കടലാസില് എഴുതിയതൊക്കെയും
നിന്നെ കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങള് ആയിരുന്നു
ആ സ്വപ്നത്തില് കണ്ട മുഖങ്ങളൊക്കെയും
നിന്റേറതു മാത്രമായിരുന്നു
ഒരു മാത്ര മുന്നില് നീ വന്നപ്പോഴൊക്കെ
ഞാന് മിണ്ടാതെ നോക്കി നിന്നു
നിന്റെറ കരസ്പര്ശം ഏറ്റപ്പോഴെല്ലാം
മറന്ന് ഞാന് നിന്ന് പോയി.......
റാന്തല് വിളക്കിന്റെറ അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്
നമ്മള് എന്തെല്ലാം ഓര്മ്മകള് പങ്ക് വെച്ചു
ബാല്യത്തില് നീയെന്നെ കളിയാക്കി ചിരിച്ചതും
ആരും കാണാതെ കവിളില് ഉമ്മ തന്നു മറഞ്ഞതും
നാണത്താല് ഞാന് ചിണുങ്ങി കരഞ്ഞതും
പിന്നെപ്പോഴോ നീയെന്റെ ഓര്മ്മയില്
നിന്നും മറഞ്ഞ് പോയി
വീണ്ടുമെന് സ്വപ്നത്തില് വന്ന് നീ
എന് ഓര്മ്മകളെ തൊട്ടുണര്ത്തി
ഓര്മ്മകള് മരിക്കുമോ .......
2 comments:
ഇല്ല ശ്രീ... ഓര്മ്മകള്ക്ക് മരണമില്ല ... എന്നാലോ ...
മനസ്സ് തുറക്കാതെ .... ഇച്ഛ കൈമാറാതെ .... എല്ലാം നാമായിട്ട് തള്ളുകയാണ് ...
മരിക്കാനായി മാത്രം നമ്മുടെ ഓര്മ്മകളെ !
നല്ല കവിത... !
വിലയേറിയ അഭിപ്രായത്തിന് നന്ദി ഹംസ് ജി....
Post a Comment